Pomóż dziecku z… dysgrafią autorstwa J. Lewinson
Wiele propozycji ćwiczeń, bardzo starannie napisana książka, z wieloma wskazówkami.
Dysgrafia to forma agrafii, czyli całkowitej niezdolności pisania, przeważnie są to chłopcy. Autor wymienia wczesne sygnały ostrzegawcze w różnym wieku dla rodziców.
Co ważne dla nauczyciela to, że oprócz “standardowych” problemów z nauką dziecko to może charakteryzować się następującymi cechami:
kłopotami z odręcznym pismem
trudności z czynnościami wymagającymi sprawności manualnej
problem z dopasowaniem kształtów i rozmiarów
duża sprawność werbalna połączona z nieporadnym czytaniem
płynne czytanie bez zrozumienia
kłopot z wyrażaniem swoich myśli
nierówny poziom pracy
niezdarność
Autor zwraca uwagę, aby podczas analizy pisma dziecka zwrócić uwagę na:
pozycję dłoni, ręki, ciała i kartki
wielkości liter
niekonsekwencje (mieszanie pisma kursywy, drukowanego itd)
niedokończone słowa
krój pisma - grupy, cienki, zmienny
mówienie do siebie podczas pisania
powolne i żmudne przepisywanie lub pisanie
niewyraźne litery
nierówne pismo wychodzące poza obręb linii i kartki
zbyt szybkie lub zbyt wolne pismo
Ćwiczenie podstawowych umiejętności:
rysowanie kredą po tablicy
pisanie palcem po piasku lub soli
wspinanie się palcami po ołówki do góry i na dół
podnoszenie wacików za pomocą pęsety
podnoszenie ziaren za pomocą palców
Wskazówki autora:
Zapewnienie uczniom specjalny uchwyt na ołówek
nauczanie pisania na klawiaturze
pozwalaj na odpowiedzi ustne
zachęcanie, aby nagrywali swoje wypowiedzi
nauczy ich, jak mają tworzyć swoje prace pisemne
dawaj im odpowiedni czas na wykonanie zadań
stawiaj na jakość, a nie na ilość
NIGDY NIE KARZ DZIECKA POPRZEZ ZADAWANIE MU BEZSENSOWNYCH ZADAŃ DO NAPISANIA LUB NAKAZYWANIE PONOWNEGO, MNIEJ “NIECHLUJNEGO” WYKONANIA PRACY PISEMNEJ.
Wskazówki dla rodziców i nauczycieli:
pomagaj podczas odrabiania prac domowych (czytanie poleceń i poprawianie błędów, jednak tylko kiedy oni tego chcą)
Nie narzucaj się z pomocą, gdy dziecko tego nie chce
Staraj się stworzyć ciepłą, ale uporządkowaną atmosferę. Niech dzieci dobrze wiedzą, czego się od nich wymaga.
Nie upokarzaj dzieci, np. nazywając je leniwymi
Nie zwalniaj dzieci z obowiązków, które są w stanie wykonać.
Pamiętaj “niezdarność” dzieci wynika z zaburzenia, a nie “lenistwa”
Chwal dzieci, gdy na to zasługują, nawet jeśli uczynią niewielkie postępy.
Uważam, że książka jest warta przeczytania. Polecam!
Lewison, J., Pomóż dziecku z… dysgrafią, wyd. Liber, Warszawa 2006.
Dziękuję za wizytę!
Komentarze
Prześlij komentarz